در این دسته، عیبها را سیستماتیک و دادهمحور ریشهیابی میکنیم: هیدرولیکی، مکانیکی و الکتریکی. از چکلیستهای PM تا پایش وضعیت و تحلیل خرابی، هر آنچه برای افزایش MTBF و کاهش توقفات لازم است، اینجاست.
نقطهٔ شروع عیبیابی «اندازهگیری» است: فشار/هد، دبی، جریان الکتریکی، دما و ارتعاش را ثبت کنید و با مقادیر پایهٔ راهاندازی مقایسه کنید.
هیدرولیک: افت دبی/هد معمولاً از هواگرفتگی مکش، کاویتاسیون، گرفتگی استرینر/لوله، سایش پروانه، افزایش ویسکوزیته یا تغییر منحنی سیستم ناشی میشود. گیج وکیوم روی مکش و فشارسنج قبل/بعد از فیلتر بهترین سرنخها را میدهند.
مکانیک: ناهممحوری، بالانس نامناسب، لقی یاتاقان، فرسایش رینگها و خرابی سیل مکانیکی منشأ رایج لرزش/نشتی هستند. هممحوری را بعد از سفتکاری نهایی پایپینگ و با لحاظ رشد حرارتی تنظیم کنید.
الکتریک/کنترل: جهت گردش غلط، نامتعادلی فاز، افت ولتاژ، تنظیمات نامناسب VFD و محدودیتهای جریان/گشتاور میتوانند به آمپرکشی و داغی موتور منجر شوند.
برای نگهداری، PM (بازرسی ادواری، گریسکاری کنترلشده، تعویض قطعات مصرفی) را کنار PdM (آنالیز ارتعاش، ترموگرافی، اولتراسونیک، آنالیز روغن) ترکیب کنید. هر تعمیر را با RCA (۵ چرا/ایشیکاوا) مستند کنید و قطعات ریشهای (Root Cause) را اصلاح کنید؛ نه فقط تعویض. نزدیک BEP کار کنید تا نیروهای径ی و ارتعاش کم و عمر سیل/یاتاقان زیاد شود. لیست قطعات یدکی بحرانی شامل سیل مکانیکی، یاتاقان، اورینگ/گسکت، رینگ سایش و پروانه همیشه آماده باشد.
